Σε κάθε γεγονός που είναι γραφτό να μείνει βαθιά χαραγμένο στο συλλογικό υποσυνείδητο, όλοι θυμόμαστε πού ήμαστε όταν το ακούσαμε, όταν το μάθαμε.
Στην προκειμένη περίπτωση το θυμάμαι πολύ καλά κι εγώ εκείνο το βράδυ, όταν άκουσα τα νέα από το ραδιόφωνο, στο ταξί που με οδηγούσε κατευθείαν στην καρδιά των Εξαρχείων, για μια από μέρες συμφωνημένη μάζωξη.
Όμως ακόμα πιο πολύ, όταν σκέφτομαι το γεγονός, στο μυαλό μου έρχεται μια εικόνα από το βράδυ που είχε προηγηθεί, μια εικόνα ζωντανή, με κάθε λεπτομέρεια. Δεν είχε κλείσει ακόμη χρόνος από την επάνοδό μου στην Ελλάδα. Καθόμουν στους Χάρτες, στα Εξάρχεια, στα έξω τραπεζάκια με μια παρέα ετερόκλητη, λίγοι φίλοι, λίγοι απ’ τους άλλους.
Σε μια παύση των συζητήσεων έμεινα να κοιτάζω προς τη μεριά της πλατείας. Το κίτρινο φως του πεζόδρομου ήταν ήρεμο αλλά την ίδια στιγμή απόκοσμο. Όλα ήταν στη θέση τους αλλά δεν ήταν κιόλας.
“Βρε σεις, είναι 5 Δεκεμβρίου και καθόμαστε ακόμη έξω, το συνειδητοποιείτε;” είπε κάποιος.
Ναι, αυτό πρέπει να ήταν, σκέφτηκα. Ότι είμαστε έξω, αλλά είναι χειμώνας. Αυτό είναι το αλλόκοτο, αυτή η κουφόβραση, η υγρασία όπως φαίνεται μέσα από το κίτρινο φως. Το να κάθεσαι στα τραπεζάκια έξω σε μια εποχή που θέλει μια άλλου είδους ζεστασιά.
Αυτή ακριβώς η εικόνα των καθισμάτων στο πεζόδρομο είναι που μου έρχεται στο μυαλό, εκείνο το φως, η στασιμότητα μιας υπόσχεσης χαλάρωσης, ότι παρόλο που μεγάλωνα, παρόλο που είχα αλλάξει πάλι χώρα, κάποια στιγμή θα μπορούσα να ξανακάτσω με μια παρέα λες και ανήκα από πάντα εκεί. Ότι παρόλο που είχε μπει ημερολογιακά ο χειμώνας, στην ουσία θα νικούσε το παρατεταμένο καλοκαίρι.
Όταν το διαλύσαμε, υποσχεθήκαμε να τα πούμε πάλι την επόμενη εβδομάδα. Τελικά και μέχρι σήμερα, δεν ξαναβρεθήκαμε ποτέ όλοι μαζί. Κάποιους από αυτούς στο μεταξύ δεν θα χαρώ να τους ξαναδώ, κι ούτε κι εκείνοι εμένα. Στο μεταξύ αλλάξαμε. Πριν και μετά. Πήραμε θέση. Σκορπίσαμε.
Εσύ, πού ήσουν τότε; Και τώρα, άραγε – πού είσαι;
Ήταν ένας παράταιρα ζεστός χειμώνας κι οι άνθρωποι έδιναν υποσχέσεις που πολύ σύντομα θα αδυνατούσαν να κρατήσουν.
