10 ΧΡΟΝΙΑ Μεταφρασεις
“Έχω την εντύπωση ότι είμαι η τελευταία αναγνώστρια ποίησης στην Ολλανδία”
(παραφράζοντας τον μεταφραστή Mario Molegraaf, από μια παλιότερη συνέντευξή του στο taal.gr)
Για το τεύχος 24 του Τεφλόν, που κυκλοφορεί αυτό τον μήνα, ανθολόγησα και μετέφρασα έντεκα ποιήματα της φλαμανδής ποιήτριας Μοντ Φανχάουαρτ (Maud Vanhauwaert). Αυτή η ανθολόγηση σηματοδοτεί δέκα χρόνια μεταφράσεων και ήταν η αφορμή για αυτό το αφιέρωμα, που ελπίζω να βοηθήσει τους αναγνώστες και τις αναγνώστριες να γνωρίσουν κάποιες πτυχές της ολλανδόφωνης ποίησης.
ΣΤΟΝ ΠΥΡΓΟ ΤΗΣ ΒΑΒΕΛ
Το καλοκαίρι του 2018, σε ένα φεστιβάλ της Αμβέρσας, είχα την ευκαιρία να πάρω μέρος στον “πύργο της Βαβέλ“, ένα από τα πρότζεκτ της Φανχάουαρτ. Από το κουβούκλιο του Radio Babel, διάβασα στα Ελληνικά ένα ποίημα του Jazra Khaleed και μια μετάφρασή μου σε ένα ποίημα του πιο διάσημου ποιητή της πόλης, του Πάουλ φαν Οστάιεν (Paul van Ostaijen).
Μεταφράζοντας τα ποιήματα της Φανχάουαρτ φέτος, σε μια χρονιά που άλλαξε δραστικά τη ζωή μας λόγω της πανδημίας, επέστρεψα νοητικά σε εκείνο το ταξίδι στην Αμβέρσα αλλά και στις προηγούμενες διαμονές μου στο Βέλγιο αλλά και την Ολλανδία, μια χώρα στην οποία είχα μείνει πολλά χρόνια και με την οποία με συνδέουν οικογενειακοί δεσμοί.
Υπό αυτό το πρίσμα, θεωρώ ότι το ποίημα της Φανχάουαρτ για την Αμβέρσα που παραθέτω στο τέλος αυτού του αφιερώματος, μιλάει τόσο για το παρελθόν αλλά και το παρόν της ξενιτιάς μου.
Μιλάει για όλες εμάς που “μακριά απ΄τα σπίτια μας είμαστε τραυματισμένες“, για τη συλλογική αποτυχία της γενιάς μου, η οποία δεν κατάφερε να αφήσει ένα ορατό στίγμα στην διαχείριση της πραγματικότητας που την ορίζει. Η γενιά που πλέον είναι τραυματισμένη και σκορπισμένη στις τέσσερις γωνιές του ορίζοντα, παλεύοντας με μια εύθραυστη επιβίωση που την έχει μετατρέψει οριστικά σε μια γενιά παροπλισμένη.
ΟΔΗΓΙΕΣ ΧΡΗΣΗΣ
Προτείνω να τυπώσετε το παρόν και να το διαβάσετε με τον δικό του, τυπωμένο ρυθμό. Κάτι σαν μια ημερολογιακή ανθολογία ολλανδόφωνης ποίησης που σας παρέχεται δωρεάν.
Στη συνέχεια επιλέγω ένα ποίημα από κάθε μεταφραστική μου συνεργασία, και προς το τέλος σας αποκαλύπτω την μεγάλη ανατροπή με τον Πύργο της Βαβέλ. Αν σας αρέσουν, μπορείτε να αναζητήστε κι άλλα τέτοια ποιήματα στα λινκ που παραθέτω στο τέλος, στα τεύχη των περιοδικών που είναι διαθέσιμα online.
Ξέρω ότι στην εποχή της κατακερματισμένης προσοχής το πιο πιθανό είναι να ισχύει η ατάκα του Mario Molegraaf που παραφράζω στην αρχή, αλλά για την αντίθετη και κάθε περίπτωση, ένα έχω να πω:
Διαβάστε (αυτή την) ποίηση, κάνει καλό.
ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ποιησησ γραμμενησ στα αφρικαανσ (2010)
Το 2010, για το τέταρτο τεύχος του περιοδικού Τεφλόν, επέλεξα και μετέφρασα ποιήματα γραμμένα στα Αφρικάανς. Στον περιορισμένο χώρο αυτής της ανθολογίας προσπάθησα να συμπεριλάβω πιο γνωστά ονόματα όπως η Ίνγκριντ Γιόνκερ και ο Μράιτεν Μπράιτενμπαχ, αλλά και λιγότερο γνωστούς ποιητές και ποιήτριες.
Με αυτό τον τρόπο επιχείρησα να δώσω μια πρώτη ιδέα για την ποιητική ποικιλομορφία αυτής της τόσο πλούσιας, αλλά και τόσο πληγωμένης από την αποικιοκρατία και τον ρατσισμό χώρας.
Barend J. Toerien – Άτιτλo
Έμενε στο αγρόκτημά τους στη Φράιστατ,
ήταν νταντά, μάγειρας, κηπουρός, εργάτης, καθαρίστρια, όλα μαζί.
Η στολή του: ένα πουκάμισο, μία ποδιά,
κι ένα παντελονάκι που του ’πεφτε. Δίκυκλο είχε βαφτιστεί.
Τουλάχιστον αυτό τ’ όνομα ο καθηγητής του είχε βρει,
κι όλη του η φαμίλια. Κι εκείνος γέλαγε πλατιά.
Η γυναίκα, τα παιδιά του ήταν ανεπιθύμητοι εκεί,
κι έμεναν απ’ το αγρόκτημα μακριά. «Ναι μεν, αλλά»
η κυρία του καθηγητού με βέρα προφορά μιλάει:
«Το καλοκαίρι στις διακοπές πάει και τους βλέπει.
Η μάνα του έγραψε πως η γυναίκα του ξενοπηδάει
κι εμείς χωρίς τον Δίκυκλο δε θα ’μαστε όπως πρέπει.»
Ο καθηγητής, βαθιά χωμένος στην αγαπημένη του καρέκλα γράφει στίχους.
Θέλει τσάι, τον Δίκυκλο φωνάζει.
TOM LANOYE (2011)
Ο Φλαμανδός Τομ Λανουά (Tom Lanoye, 1958-) θεωρείται από τους πιο σημαντικούς λογοτέχνες της γενιάς του. Είναι ένας πολυσχιδής δημιουργός που έχει να επιδείξει σημαντικό έργο σε πεζογραφία, ποίηση, θέατρο και περφόρμανς, ενώ με τις επιφυλλίδες του παραμένει ένας μάχιμος και απρόβλεπτος σχολιαστής της σύγχρονης πραγματικότητας.
Για το πέμπτο τεύχος του Τεφλόν ανθολόγησα και μετέφρασα έξι ποιήματα του αγαπημένου αυτού δημιουργού.
Ο Λανουά δεν διστάζει να λεηλατήσει ένα ευρωπαϊκό παρελθόν, πασπαλίζοντάς το με μια χρυσόσκονη αμερικάνικης προέλευσης. Διαθέτει την αιχμηρότητα των beat, αλλά όχι την αφαιρετικότητά τους. Πάνω απ’ όλα διαθέτει άφθονο χιούμορ και μια πηγαία αγάπη για τη ζωή, παρόλη τη ματαιότητά της.
Tom Lanoye – Πόκερ
Ήρθε η ώρα γι’ ανοιχτό παιχνίδι, αγαπούλα
μου. Τα χαρτιά στο τραπέζι. Έχω
δυο: τον εαυτό μου κι αυτά που γράφω. Δεν
αξίζουν πολλά, για να μην
πω τίποτα. Το δικό σου
χέρι είναι καλύτερο,
έχεις το σώμα σου
τουλάχιστον, κι αυτό δεν είναι
λίγο. Αλλά κρατάς και ψευδαισθήσεις
ακόμα, ένα σωρό. Κρατάς όλα
όσα υπάρχουν. Παρόλα αυτά πήρε το
ενδιαφέρον μου να ξεθωριάζει, δεν έχει νόημα
να το αρνούμαι. Κι εσύ θα το γνωρίζεις:
η συνήθεια είναι αρρώστια, απ’
το πρώτο λεπτό χτυπάει, και στο
τέλος καλύτερος ο χωρισμός.
Αλλά δεν θέλω να μιλήσω τώρα για όλα αυτά.
Ό,τι είναι να ’ρθει, θα ’ρθει. Μόνο:
δεν πρόκειται να μπλέξουμε με ενοχές.
Κι ακόμα λιγότερο με τη λησμονιά. Ότι, σε
αυτή τη χώρα των κλαψιάρηδων κι ευνούχων,
σ’ αυτή την εποχή των ασυμφωνιών,
της σαχλαμάρας, δύο ζωές υπήρξαν που
συναντήθηκαν, μ’ ένα πυροτέχνημα
μάταιων λέξεων, και την παρηγοριά
της παραζάλης των σωμάτων.
Dennis Gaens (2012)
Για το έβδομο τεύχος του Τεφλόν μετέφρασα οχτώ ποιήματα του Ολλανδού ποιητή Ντένις Χέινς (Dennis Gaens), ενός αξιόλογου εκφραστή της νέας γενιάς ολλανδόφωνων ποιητών, με καταγωγή από το Ναϊμέχεν.
Dennis Gaens – ΚολΧοΖ ΙΙ
Η Λουίζ δεν έχει μηχανή ή κάτι που ν’ αξίζει να φωτογραφηθεί. Δεν έχει αγοράσει ποτέ της άλμπουμ ή κολλήσει συννεφάκια με ατάκες δίπλα σε πρόσωπα φίλων. Εδώ και πολύ καιρό το πήρε απόφαση να μείνει για πάντα στον δρόμο.
Όλα είναι φάμπρικα.
Ο Ραλφ χαραμίζει τις μέρες του στο πράκτικερ, εκεί όπου οι διάδρομοι έχουν νούμερα, οι βίδες μ6 ταιριάζουν σε παξιμάδια μ6 και πωλούνται σε συσκευασίες των είκοσι. Βρίσκει παρηγοριά στο (διάδρομος 16) λαμινάτ και στην (34) κόλλα μπισόν.
Όλα είναι φάμπρικα.
Η Φλο αλλάζει κάθε δυο μήνες νούμερο τηλεφώνου και λέει στον εαυτό της να κάνει μια νέα αρχή. Σε κάθε καινούριο άντρα συστήνεται σαν «Φλοράνς». Δεν φοράει κανένα ρούχο δυο φορές, εκτός από τις αγαπημένες της κάλτσες.
Όλα είναι φάμπρικα.
Την ημέρα η Λουίζ περπατάει στο τουριστικό μονοπάτι, πλασάρεται σαν φωτογράφος και κλέβει κάρτες μνήμης από αγνώστους. Ο Ραλφ ψεκάζει τις λέξεις «τόπος εγκλήματος» με κλεμμένα σπρέυ σε νεόδμητα κτήρια και βάζει σωλήνες κάθετα στις γραμμές του τρένου. Η Φλο κλέβει ρούχα απ’ τις απλωμένες μπουγάδες και παπούτσια από τα γυμναστήρια.
Ξέρω τους δικούς μου ανθρώπους. Είμαι μετά χαράς εδώ, αλλά ποτέ εντελώς. Ψελλίζω κάτι όταν το εννοώ στ’ αλήθεια και θα ’θελα να ουρλιάζω συχνότερα
(Όλα είναι φάμπρικα.)
μα με φοβίζει ο θόρυβος.
hugo claus, remco campert, adriaan de roover (2013)
H Αμβέρσα υπήρξε ανέκαθεν μια μητρόπολη της φλαμανδικής και κατ’ επέκταση και της ολλανδόφωνης λογοτεχνίας, με έναν μεγάλο αριθμό λογοτεχνών να έλκουν την καταγωγή τους από εκεί, ή να βρίσκουν καταφύγιο στο μποέμικο και φιλότεχνο περιβάλλον της.
Για το τεύχος 191-192 του περιοδικού το Δέντρο, μετέφρασα τρία ποιήματα ολλανδών και φλαμανδών ποιητών, για αυτή την ιδιαίτερη πόλη.
Hugo Claus – Ρίμες για έναν ταξιδιώτη της Αμβέρσας
(αποσπάσματα)
Ο ήλιος είναι ένας πλανήτης της Αμβέρσας.
Η γη σταματάει στον Σχέιλντε.
Οι ανεμοστρόβιλοι ξεκουράζονται στο Χρούνπλατς.
Απ’ όλες τις μεγάλες πόλεις που θα πέσουν
η Αμβέρσα θα πέσει τελευταία,
μέχρι τον τελευταίο αυτόχθονα.
Μια εκδρομή. Ο Ζωολογικός Κήπος και το Ζάουντ.
Νότισμα από τηγανητές πατάτες και λουκάνικο.
Το καφέ ανεβοκατεβαίνει σαν καμπίνα πλοίου.
Το καφέ πεθαίνει απ’ τη δίψα.
Ψαλμοί, τσουγκρίσματα, ένα καψουροτράγουδο.
Κι ο κόσμος δεν μπορεί να μην σηκώσει το ποτήρι
στην λύπη του αλλουνού.
Όταν το σούρουπο κατέβει (ακόμη και για σένα),
όπως η δροσιά στο τζάμι,
όπως τα γυμνά σου πέλματα για πρώτη φορά
σ’ αυτή την μοκέτα, αυτό το ξενοδοχείο,
όταν ανησυχήσεις για τον διαβήτη σου,
όταν διώξεις την πεταλούδα απ’ το λαιμό σου.
Κι αν ακόμη εξερευνείς διστακτικά
την κουρτίνα, τα κρεβάτια, το μίνι μπαρ,
φοβού μη, ταξιδιώτη.
Κανένας φόβος δεν πρόκειται να σε γλιτώσει
απ’ την οσμή θανάτου του l’ art pour l’ art.
Απλωμένα στη βιτρίνα
τα πλάσματα της θάλασσας,
ο πολύχρωμος αστακός, ο θυμωμένος κάβουρας,
το αναξιόπιστο χέλι, η μελαγχολική γλώσσα,
η γελαστή ρέγγα.
Η πιο φτηνή είναι η σαρδέλα.
Το καλκάνι το πιο ακριβό.
Αλλά όχι, ακόμα πιο πολύ στοιχίζει το αγάπα τον πλησίον σου.
Ένα από κείνα τα παλιά τα σπίτια
Μια γιρλάντα. Της γιαγιάς η ποδιά.
Τα λουλούδια του τότε, έρικα,
ρόδο, τουλίπα, παιώνια.
Σε ανθολογώ στον βόμβο
των μελισσών που πέρασαν
στην οσμή της γύρης του τότε.
εκατο χρονια απο τον Α’ Παγκοσμιο πολεμο (2014)
Τον Ιούλιο του 2014 είχα τη χαρά να συμμετέχω στο αφιέρωμα που έκανε το περιοδικό Δέντρο (τεύχος 199-200) με αφορμή τα εκατό χρόνια από την έναρξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Παρόλο που δεν πρόκειται για μετάφραση ποίησης, δεν μπορώ να μην αναφέρω εδώ αυτήν τη συμμετοχή, μιας και μου έδωσε την ευκαιρία να συστήσω στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό δύο άγνωστους “θησαυρούς”: το ημερολόγιο της Φλαμανδής πεζογράφου Βιργινίας Λόβελινγκ (Virginie Loveling, 1836-1923), το οποίο κρατούσε με κίνδυνο της ζωής της στην κατεχόμενη Γάνδη καθ’ όλη τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και μια επιστολή του Ζίγκμουντ Φρόιντ για τον Πόλεμο, η οποία δημοσιεύθηκε το 1915 στο ολλανδικό περιοδικό De Amsterdammer.
kees klok (2014)
To 2014 μετέφρασα κάποια ποιήματα του ποιητή, φιλολόγου, ερευνητή και μεταφραστή της Ελληνικής γλώσσας και συγγραφέα Κορνήλιου Κλοκ (Kees Klok), τα οποία περιελήφθησαν στην ποιητική συλλογή του “Μια μέρα σαν αυτή” (εκδόσεις Λοξίας, 2014).
Kees Klok – Λουτρό θηλέων
Ήταν ένα καλοκαίρι με μόνο
ζεστές μέρες, κι εμείς
ξαπλώναμε στον ίσκιο
των σφενταμιών του καναλιού,
για να κλέψουμε, σπανίως
κάτι παραπάνω, από ένα περίγραμμα
πίσω από την περίφραξη
του λουτρού θηλέων.
Από τις ντουζιέρες ερχόταν
κάποιες φορές, δυνατές κραυγές ή
μια φωνή προειδοποίησης.
Υπήρχε ακόμη κάτι ανείπωτο,
κάτι που κάθε φορά τελείωνς
με έναν άντρα που κλείδωνε
τις σιδερένιες πόρτες
κι ύστερα έφευγε
στον ήλιο του δειλινού.
ολλανδοφωνη ιρακινη ποιηση (2014)
Για το δέκτατο τεύχος του Τεφλόν ανθολόγησα ιρακινούς ποιητές και ποιήτριες που γράφουν στα Ολλανδικά. Η πλειοψηφία τους είχε φτάσει στις Κάτω Χώρες διωγμένοι και διωγμένες από τον πόλεμο του Κόλπου. Μόλις βρέθηκαν σε ασφαλές έδαφος, κάποιοι από αυτούς όχι μόνο δημιούργησαν ποίηση και πεζά στη γλώσσα της νέας τους πατρίδας, αλλά έφτασαν να πάρουν και βραβεία για το έργο τους.
Προφανώς, παλιότερα η Ευρώπη είχε και αυτές της νησίδες. Στις μέρες μας, οι εικόνες από τα στρατόπεδα των προσφύγων που πολλά από αυτά τα ποιήματα περιέγραφαν δεν είναι κάτι απόμακρο αλλά η καθημερινότητα στα νησιά μας. Η καθημερινότητα στην οποία η νέα Ευρώπη κλείνει τα μάτια, γινόμενη συνεργός σε ένα τεράστιο ανθρωπιστικό έγκλημα.
Ibrahim Selman – Στην άκρη
Εκεί στο στρατόπεδο έχει
στρατιώτες
αγκαθωτό σύρμα
σκηνές
βράχους
πολλούς πρόσφυγες
και τεράστια βρώμα
Μια νέα γυναίκα
περνά μέσα από ένα σωρό βράχους
ένα σωρό ανθρώπους
ανάμεσα από ένοπλους στρατιώτες
μέσα απ’ την κουβέρτα που κουβαλάει
δυο μικρά πόδια χορεύουν
κλαίει σιωπηλά
και περπατά
Δεν κάνουν στην άκρη,
ούτε τα όπλα
ούτε οι βράχοι
ούτε το πλήθος
κι ο θάνατος εξουσιοδοτεί
paul van ostaijen (2015)
Αν έπρεπε να διαλέξω μόνο μία από τις μεταφραστικές μου δουλειές, αυτή θα ήταν η ανθολόγηση ποιημάτων του Πάουλ φαν Οστάιεν (Paul van Ostaijen) για το δέκατο τρίτο τεύχος του περιοδικού Τεφλόν.
Ο φαν Οστάιεν ήταν ένας από τους θεμελιωτές του μοντερνισμού στη φλαμανδόφωνη ποίηση κι άφησε πίσω του ένα ποιητικό έργο εκρηκτικής πρωτοτυπίας, το οποίο αντλεί την έμπνευσή του από τους πειραματισμούς των ντανταϊστών και των εξπρεσιονιστών.
Η ποίηση του φαν Οστάιεν δεν έμεινε ποτέ στους κόλπους της αβάν-γκαρντ και των φιλολόγων, αλλά αποτελεί άρρηκτο κομμάτι της φλαμανδικής κουλτούρας. Σχεδόν κάθε φλαμανδόφωνος ξέρει στίχους ποιημάτων του όπως «Ο Μαρκ το πρωί χαιρετά τα πράγματα», ενώ το «Μπουμ τυμπανοκρουσία» έχει τυπωθεί μέχρι και σε μπλουζάκια.
Θεωρώ ότι η διαχρονικότητα του έργου του έχει να κάνει και με το σθένος της γλωσσικής και αισθητικής του προσέγγισης, η οποία διαλύει με χειρουργική ακρίβεια την αστική πραγματικότητα, δείχνοντας μέσω των θραυσματικών ρωγμών το κενό που οι αστικές προσποιήσεις πασχίζουν αδιάκοπα να καλύψουν, να αγνοήσουν.
dominique de groen (2020)
Για το εικοστό δεύτερο τεύχος του περιοδικού Τεφλόν, μετέφρασα οχτώ ποιήματα της Ντομινίκ ντε Χρουν (Dominique de Groen), μιας νεαρής φλαμανδής ποιήτριας η οποία στο έργο της χαρτογραφεί με ψυχρή αποστασιοποίηση τη νέα συνθήκη εκμηδενισμού της ανθρώπινης προσωπικότητας από ένα –πανταχού παρόν– παγκόσμιο σύστημα παραγωγής και εκμετάλλευσης.
Dominique de Groen – Εργασία
Μια θηλιά εργατών στοιχειώνει 24/7
τις ίδιες διαδρομές ανάμεσα από τα νησιά
όχι προς και από τη δουλειά:
η μετακίνηση είναι η δουλειά
βάζει μπροστά την κεντρομόλο δύναμη
που κρατάει τους άξονες x, y και z
στη θέση τους
τα στοιχεία
μεταξύ τους συνενώνει
εκεί που η άμμος συνορεύει
με φλεγόμενα κοιτάσματα πετρελαίου
και λίμνες από πάγο συναντούν τον αραιό αέρα.
Χωρίς αυτή την εργασία
θα εξαφανιστεί η γη κάτω απ’ τα πόδια μας
θα εμφανιστούν σκουληκότρυπες
στις γκρίζες μέρες
δεν θα μείνει τίποτα
απ’ όσα χτίζονται
εκτός από έναν διάφανο βάλτο
ταυτοχρονισμού
μια αιωνιότητα χωρίς διαστάσεις
νεκρών αγγέλων
που στάζουν, σαπισμένοι, χαμογελαστοί.
Εκεί σέρνουν τα πόδια τους οι εργάτες
λευκασμένο υπόλειμμα
μιας ατέλειωτης σειράς προγόνων
συνωστίζονται στις πόρτες των εργοστασίων
παρακαλώντας για δουλειά
σε μια ομιχλώδη ενδοχώρα.
Τυλίγω τα χέρια μου γύρω απ’ τον λαιμό
ενός παγωμένου ζώου
και γίνομαι
άμορφη μάζα.
maud van hauwaert (2020)
Στις 10 Απριλίου του 2020 και σε ένα σεκάνς απόλυτα ταιριαστό με τη χρονιά που διανύουμε, ο Πύργος της Βαβέλ στην Αμβέρσα, το δημιούργημα της Φανχάουαρτ για το οποίο σας μίλησα στην εισαγωγή, κάηκε ολοσχερώς μετά από εμπρησμό.
Λίγες εβδομάδες αργότερα, η Φανχάουαρτ υπέγραφε τα αριθμημένα αντίτυπα της άρτι εκδοθείσας πολυτελούς έκδοσης του νέου της βιβλίου “Η πόλη μέσα μου” με τέφρα από τον πύργο, ενώ παράλληλα κινητοποιούσε την κοινότητα της πόλης για την δημιουργία του επόμενου installation, το οποίο στο μεταξύ είναι ήδη στα σκαριά.
Η δύναμη πίσω από το αξιοπρεπές πένθος αλλά και την δράση που αρνείται να βαλτώσει στον διχασμό και τα χαλάσματα αλλά βιάζεται να ξαναφέρει κοντά τους ανθρώπους που σκορπίστηκαν από αυτά, αποτελεί και το κύριο χαρακτηριστικό του έργου της Φανχάουαρτ.
Κι είναι ακριβώς αυτά που χρειαζόμαστε στην περίοδο που διανύουμε, όσο κι αν όλα προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο.
Maud Vanhauwaert – Η έννοια του κοντέινερ
1.
Μακριά απ’ τα σπίτια μας είμαστε τραυματισμένες
οι κολόνες φωτισμού γέρνουν διακριτικά
πάνω απ’ όσους σκύβουν στους δρόμους
το βράδυ ανάβουν οι μικρές οθόνες
εκείνων που τηλεφωνούν στο σπίτι
σε μια παλάμη μια μητέρα
σε πολύ χαμηλή ανάλυση
οι γερανοί τρεμουλιάζουν στο νερό του λιμανιού
σε μια επιγραφή τρεμοπαίζει ένα γράμμα από νέον
η πόλη απλώνει τα πλοκάμια της
σε μια πόλη απόβλητων
συγκροτούμε τη Συλλογική Αποτυχία
2.
Είμαστε μακριά απ’ τα σπίτια μας, τραυματισμένες
πόλη γκρίζων απατεώνων
κρυμμένα χρυσά δόντια
μαύρα φώτα σ’ εύθραυστες λευκές γραμμές
σνιφαρισμένες σ’ έναν κόσμο ταραχώδη
μπλε φώτα περιπολικού το μεθυσμένο
πάρτι συνεχίζεται, άκυρες σειρήνες
ολοστρόγγυλες κόρες ματιών που εξαφανίζονται
σε μια πόλη σε μια πόλη σε μια πόλη
πού είναι η μητέρα μου, πού τα
χέρια της πάνω στον υγρό πηλό που περιστρέφεται
ας ήμουν εγώ η τρύπα στη μέση
3.
Είμαστε τραυματισμένες μακριά απ’ τα σπίτια μας;
στη στροφή απ’ τη μια μεριά η πόλη
κι απ’ την άλλη οι αναθυμιάσεις του λιμανιού
καπνισμένα γόμορα σε αποσύνθεση
γυμνά πουλερικά κι ένα ψάρι πρησμένο
λάμπει μέσα απ’ το πετρέλαιο
σαν μαργαριτάρι, ο αέρας τόσο πηχτός που στάζει
οι γερανοί στην αποβάθρα κοιτούν σαν ταριχευμένες
καμηλοπαρδάλεις, δες, πώς το φως διαπερνά
το νερό, οι λαιμοί σπάνε κι εμείς
χτενίζουμε πυρετωδώς την ακτή για κάτι
που να μη μας το ’χουν κλέψει
4.
Από μακριά τραυματισμένες είμαστε στα σπίτια μας
πόσο προσπαθώ μέχρι αηδίας
να ραφινάρω αυτές τις στροφές κανάλια
τρομακτικά για σκέψεις σε διαρκή κίνηση
οι προβλήτες θερμοκοιτίδες
εκεί όπου ο Σχέλντε ανασαίνει ανήσυχος
περνά ένα κρουαζιερόπλοιο˙ πάνω του
πληθωρικά πλήθη χαιρετούν
η φουσκοθαλασσιά σαν απειλή
για όλα όσα είναι ακίνητα και τετελεσμένα
σ’ αυτή την πόλη, κάτι ήσυχο
κι απροσδιόριστο κρατά κοντά μας την απόσταση
Τα τεύχη του Τεφλόν που αναφέρω εδώ και είναι online: Τεύχος 4 | Τεύχος 5 | Τεύχος 7 | Τεύχος 10